Mijn schoolcarrière ben ik gestart in de kleuterschool op de Kouter bij juffrouw Elza Vermeulen. Haar man, Arthur Van Cotthem, was later mijn eerste baas.
Op zes jaar ging ik naar de gemeenteschool en in het eerste zat ik bij juffrouw Rooms en later bij Paul De Vleeschouwer. Mijn andere meesters waren Jef De Clerck, Maurits De Schrijver, Adolf Willockx, Edmond De Paepe en Albert Devaré. Koekop, loederkraam, bikkelen en merrebollen was ons geliefd tijdverdrijf. Ik was een goede leerling, bekent Eddy, ik was altijd bij de eersten en al zeg ik het zelf, ik was tamelijk gedreven. Nu noemen ze dat een strever maar in mijn jonge jaren werd dat nog erg geapprecieerd.

Toen ik twaalf was ging ik naar het Pius X-college. Dat was voor mij een serieuze aanpassing en ik peins, zegt Eddy, dat ik de eerste vier weken alle dagen gebleit heb, ik kon geen afscheid nemen van het lager. Nadien is dat gelukkig verbeterd en ik heb er zes mooie jaren beleefd.

In mijn jeugd had ik drie hobby’s, gaat Eddy verder: zingen, duiven en wielrennen. Dat zingen deed ik bij ‘De Minnezangertjes’. Toen ik pas in het Pius X-college zat, deed broeder Wilfried in de laagste klassen zijn jaarlijkse ronde om zangertjes te ronselen. In onze klas staken zes jongens hun vinger op, waaronder ik. Na een proef bleven we met vijf over, maar broeder Wilfried had vrij snel door dat ik echt hoog kon zingen. In november was er een concert gepland in Arlon en in ijltempo moest ik alle liedjes leren zodat ik mee kon optreden. Dat is me gelukt, zegt Eddy en in januari 1967 werd ik solist. Ik heb gezongen tot mijn zeventiende want toen pas kreeg ik de spreekwoordelijke puit in mijn keel. Bij ‘De Minnezangertjes’ heb ik een zalige tijd beleefd. Overal in België hebben we opgetreden en met plezier denk ik terug aan die mooie reizen naar Zwitserland, Frankrijk en Spanje. Voor de reis naar Schotland moest ik passen, ik kreeg toen de mazelen.

De Minnezangertjes in 1967. Eddy staat rechts van broeder Wilfried.

Mijn derde hobby was wielrennen. Ik was gefascineerd door die sport en verschillende malen per week ging ik trainen. Al zeg ik het zelf, ik kon me aardig uit de slag trekken en regelmatig reed ik mee met Dirk Heirwegh, William Tackaert, de Caethovens… Aan die sport was er maar één nadeel: dat kostte tamelijk wat geld en dat was thuis soms wel een probleem. Op mijn achttiende had ik het liefst van al coureur willen worden, maar mijn vader zei: ‘Manneke, maak eerst je school af en als het zo ver is, zullen we nog zien’. Het is er nooit meer van gekomen.
Mijn idool destijds als klein manneken, was onze buurman Kamiel Buysse (grootvader van Greg Van Avermaet). In 1959 was hij samen met Rik Van Looy en Fred De Bruyne geselecteerd om deel te nemen aan de Tour de France. In die tijd waren het nog landenploegen. De Drieputtenstraat was te klein toen hij na de Ronde terug thuis kwam. De foto met Kamiel toen ik amper 5 jaar was heb ik altijd gekoesterd. Later ben ik natuurlijk een fervente fan geworden van die andere Eddy!
De koersmicrobe heeft me in 1993 nog eens gebeten toen wij een professionele wielerploeg hebben opgericht: IPSO-Euroclean met als smaakmakend sportdirecteur Pol De Baeremaeker, nog steeds één van mijn beste vrienden. We hebben gelachen, geweend, gevloekt en vooral ook af en toe eens goed gedronken, maar voor mij waren het vijf schitterende jaren in het wielermilieu.

Studies
Op mijn achttiende zag ik het echt niet zitten om verder te studeren, bekent Eddy, koersen was nu eenmaal mijn droom, maar omdat die haring thuis niet braadde, koos ik voor regentaat Nederlands-Engels. Ik had me al ingeschreven in de normaalschool, had reeds mijn treinabonnement op zak en even voor de school begon ging ik mijn grootvader bezoeken in het ziekenhuis. Toevallig ontmoette ik daar deken Van Driessche. Ha, daar is onze nachtegaal, zei hij, want af en toe zong ik ook in de wekelijkse eucharistievieringen. Wat ga je doen?, vroeg de deken en ik vertelde het hem. Hij moet blijkbaar aangevoeld hebben dat ik niet honderd percent achter mijn keuze stond en hij vroeg me of ik al gehoord had van het Vrij Hoger Handelsinstituut (VROHAN) in Dendermonde. Een dag later heb ik me daar ingeschreven en twee jaar later had ik mijn diploma op zak. Veel heb ik niet gestudeerd, maar ik heb er wel veel geleerd. Vooral op het vlak van talen was dit een heel goede opleiding. Ik probeer deze ervaring nog steeds mee te geven aan onze kinderen. Talen zijn en blijven een bouwsteen voor je latere toekomst.

Op 1 maart 1975 moest ik dan het vaderland gaan dienen, gaat Eddy verder. Ik kreeg vier maanden opleiding in Peutie en daarna vloog ik voor zes maanden naar Lüdenscheid in Duitsland bij de 6de TTR. Wij waren de laatste lichting die nog tien maanden legerdienst hadden. Ik heb in ’t leger een schitterende tijd gehad, vertelt Eddy, en had ik geen werk gehad, ik had zonder problemen bijgetekend.

Eén anekdote wil ik je wel vertellen, lacht Eddy. Op een bepaald moment kwamen mijn ouders me bezoeken. Ze konden meerijden met de ouders van Rudi Coppieters, want zelf hadden ze geen auto. Ik was dat helemaal vergeten toen enkele kameraden me vroegen of ik geen zin had in een weekendje Limburg. Samen hebben we daar twee dagen de bloemetjes buiten gezet, maar toen ik terug kwam in de kazerne stond er op het bord dat ik me onmiddellijk moest melden bij de Sergeant Majoor. Daar hoorde ik heel het relaas over mijn ouders die me vruchteloos hadden gezocht. De volgende dag belde ik naar huis en vertelde dat ik op geheime missie was geweest. Hoe, zei mijn vader, en niemand wist waar je was. Aja, antwoordde ik, daarom was het ook een geheime missie. Pas toen mijn vader 80 werd, heb ik hem verteld hoe de vork in de steel zat.

Na den troep kon ik zonder problemen terug beginnen bij Bauwens. Ik deed dat werk graag maar echt carrière maken kon daar niet. Arthur Van Cotthem was slechts tien jaar ouder dan ik. Trouwens, voegt Eddy er aan toe, Arthur is een vriend gebleven en iedere maand, al 40 jaar lang, zien we elkaar bij een etentje. Hij, Polle De Baeremaeker, Paul De Roover en nog enkele anderen zijn echt vrienden voor het leven. Ik begon dus uit te kijken en op een dag zag ik in de krant een advertentie.

Bij ITT zochten ze een junior accountant. ITT (International Telephone & Telegraph) was op dat moment een van de grootste multinationals ter wereld. We waren met 38 kandidaten maar ik kreeg de job omdat ik vier talen sprak. Ik ben daar op 1 maart 1977 onder aan de ladder begonnen. Een secretaresse had graad 6, ik kreeg graad 7, maar ik verdiende plots wel 50% meer dan in Zele. Ik kwam in een bedrijf waar zo maar eventjes meer dan 25 nationaliteiten werkten en ik was verantwoordelijk voor de loondienst. Later kreeg ik er ook nog financiële analyse bij en werd gepromoveerd tot graad 8.

In 1980 kwam er een plaats vrij als assistent manager project cost controll, iemand die de manager moest bijstaan voor het opvolgen van de ontwikkelingskosten van een wereldwijd ontwikkelingsproject in de telefonie, namelijk System 12 digitale switching. Dit is nu nog steeds het systeem samen met ISDN waarop een groot deel van onze huidige communicatiesystemen gebaseerd is. Ik stelde me kandidaat, vervolgt Eddy, maar ik kreeg een njet.

Promoveren van graad 8 naar graad 12 kon nu eenmaal niet, er waren nu eenmaal bepaalde procedures binnen het bedrijf en die werden strikt gerespecteerd. Ik ben dan op mijn beurt de bestaande procedures in verband met loonuitbetaling en het tijdig binnenbrengen van de nodige documenten veel strikter beginnen toepassen en na een tijdje begon mijn baas zijn frank te vallen. Ik kreeg de job en promoveerde naar graad 13, mijn loon verdubbelde.

Mijn leven veranderde serieus.

Bijna iedere week moest ik een of twee keer andere vestigingen in Europa bezoeken, controleren, een financiële analyse opstellen, synthetiseren en er commentaar bij geven. Ik vloog altijd in Businessclass en overnachtte in vijfsterrenhotels.

Mijn manager Bob en ik waren twee handen op één buik. Bob was een rasechte Antwerpenaar, gaat Eddy verder, en op een dag zei hij mij: ‘Sommige dingen begrijp ik niet. Collega’s werken hier samen en als ze kunnen steekt de ene de andere een mes in de rug. Je werkt hier van 8 tot 5. Je bent dus 9 uur bij je collega’s. Je vrouw zie je ’s morgens een uur en ’s avonds, als het meevalt dat je niet in slaap valt, 3 uur, de rest slaap je. Waarom zou je je collega’s het leven zuur maken als je er meer tijd mee doorbrengt dan met je eigen vrouw?’.

En dat is een wijsheid, zegt Eddy, die ik heel mijn leven heb onthouden.

Een tijdje later vertrok mijn baas Bob naar Alcatel Bell en kwam zijn post vrij. Ik vroeg een onderhoud bij de grote baas en deed hem een voorstel. Ik zou de job van Bob overnemen en hij moest voor mij geen vervanger zoeken, ik kon die twee taken perfect combineren. Ik promoveerde naar graad 17 en was in die jaren bevoegd om beslissingen te nemen tot 10 miljoen Belgische frank (250 000 euro). Ik was toen 29 jaar. Dat heb ik twee jaar gedaan tot ITT in 1988 aan Alcatel France verkocht werd. Ik mocht blijven en kreeg een mooie wedde, maar ik moest verhuizen naar Parijs.

Ik heb toen wat bedenktijd gevraagd en ben eens naar Parijs getrokken op huizenjacht. Ik kon een appartementje huren op 300 meter van de Eiffeltoren voor het mooie bedrag van 105 000 frank (2625 euro) per maand. Ook de internationale school voor de kinderen kostte stukken van mensen en op de keper beschouwd zou ik niet veel overhouden van mijn riante wedde. Maar verhuizen naar Parijs was wel nodig wilde ik verder carrière maken bij Alcatel France. Na rijp beraad heb ik beslist om maar niet te verhuizen.

Nog voor ik ITT verlaten had eind 1989 werd ik gecontacteerd door Gary Andlinger, de vroegere President ITT Europe die begin de jaren tachtig 280.000 personeelsleden onder zich had. Andlinger was begonnen met bedrijven te kopen en verkopen. Ik werd hoofd van de financiële én de operationele dienst van Monitor Security, een bedrijf met 1500 werknemers. Monitor Security was gespecialiseerd in bewakingsopdrachten en transport van waardestukken en diamanten.

Een beetje later fusioneerde het bedrijf met Intergarde Security in Waterloo zodat we rond de 3000 man in dienst hadden. Die fusie liep allesbehalve van een leien dakje. Twee vroegere concurrenten samenbrengen was niet simpel en wat meer was, de ene baas was een jood en de andere een Duitser met een bruinhemdenverleden. Kortom dat was meer dan een levendige materie. Ik heb daar serieus wat brandjes moeten blussen, maar ik heb er ook enorm veel geleerd.

IPSO
Eind 1989 zei mijn baas, Johan Volckaerts, de man die tot op vandaag de Europese divisie van Andlinger leidt, dat ze bezig waren om een bedrijf te kopen in Vlaanderen. ‘Heb je geen goesting?’ vroeg hij me op de man af. Als wat?, antwoordde ik. Als financieel directeur, was het antwoord. Het bedrijf IPSO was gevestigd in Wevelgem en fabriceerde industriële wasmachines en droogkasten.

Ik heb toen ‘ja’ gezegd en na 5 maanden vertrok de algemeen directeur van IPSO en zocht men een andere. Weer deed ik een voorstel, zegt Eddy. Als ze mij als directeur aanstelden moesten ze geen financieel directeur zoeken, ik zou de twee jobs combineren en ze mochten dit evalueren na zes maanden.

In 1991 werd ik dus algemeen directeur maar ook financies, IT en personeelsbeleid waren mijn taken en dat deed ik tot in 1996. We kochten drie bedrijven: D’hooge in Gent (strijkmachines) en Cissell in Amerika (droogkasten) en ook nog onze Amerikaanse distributeur. Al die bedrijven brachten we samen in IPSO ILG (Industrial Laundry Group). Toen ik startte, werkten we met 80 arbeiders en bedienden en zes jaar later waren dat er 700. Onze omzet in het begin was 640 miljoen frank (16 miljoen euro) en zes jaar later was dit 1,85 miljard (46,25 miljoen euro).

Met IPSO ILG zijn we in 1997 naar de beurs getrokken. Door dit te doen kwam er vers kapitaal in het bedrijf zodat we nieuwe investeringen konden doen. Als CEO (Chief Executive Officer) was ik het uithangbord van het bedrijf en eens je bedrijf beursgenoteerd staat, word je bestookt, gemanipuleerd en zelfs geambeteerd door beursmakelaars en -analisten. Je mag nooit liegen maar ook niet alles aan hun neus hangen, weet Eddy.
Die beursgang was enerzijds een goede zaak want binnen het jaar verdubbelde de waarde van ons aandeel maar anderzijds verloor ik ook ten dele de focus op het bedrijf. Ik ging veel presentaties geven in het buitenland, maar ik zag niet meer wat er gebeurde, ik had geen tijd meer voor klanten en daarnaast was er de druk van de beurs die wil dat je alsmaar blijft groeien, bijvoorbeeld door andere bedrijven op te kopen.
In 2000 kwam er dan de fusie met de Deense groep Jensen Industrial Group met de bedoeling wereldleider te worden op het gebied van industriële en commerciële wasserijen. Met de fusie hadden we 1350 man in dienst en hadden we 11 fabrieken in 8 landen (VS, Denemarken, België, Zwitserland, Duitsland, Groot-Brittannië, Zweden en Singapore). We haalden een omzet van 8 miljard Belgische frank (200 miljoen euro) en dat was dus niet mis.

Primus
Primus is een bedrijf dat eveneens industriële wasserijapparatuur fabriceert. IPSO is ontstaan doordat een aantal werknemers opgestapt zijn bij Primus in het jaar 1973 en een eigen bedrijf opgericht hebben. Begin 2002 hoorde ik via via dat Primus verkocht zou worden en dus zag ik mijn kans schoon om me daar in te gooien. Samen met de Andlinger Group hebben wij dan een lange strijd gestreden met de eigenaars van destijds. Het heeft tot september 2003 geduurd vooraleer de transactie rond was en ik daadwerkelijk aan de slag kon. Ik haalde drie oud-collega’s (lees vrienden-voor-het-leven), die ik al meer dan 20 jaar kende, weg bij IPSO: Wim Vandererfven (financieel directeur), Jean Baptiste Van Damme (verkoopsdirecteur) en Rebecca Dewachter (hoofd van de interne commerciële dienst). En dan is ons verhaal van Primus begonnen en konden we ons ding doen waar we goed in waren.

Primus was een regelrechte concurrent van IPSO. Het was duidelijk dat IPSO kwalitatief aan het dalen was, terwijl Primus aan het stijgen was. Toen we gestart zijn in 2003 haalden we een omzet van 40 miljoen euro en vier jaar later hadden we het praktisch verdubbeld tot 79 miljoen. We hebben ons toen heel sterk gefocust op de Amerikaanse markt en in de totale periode dat ik in de wasserijproducten actief ben geweest ben ik meer dan 150 keer naar Amerika geweest voor beurzen en contact met klanten. Primus had ook nog een ander groot voordeel. Het bedrijf was gevestigd in Gullegem maar de productie zat volledig in Tsjechië en qua productiekosten scheelde dat enorm. Sedert 2003 was het dan ook noodzakelijk dat wij om de maand naar Tsjechië vlogen. In 12 jaar tijd dus meer dan 100 maal ! We moesten de vinger aan de pols houden op alle vlak.
In 2008 is dan de grote crisis gekomen en in 2009 zakte onze omzet tot 57 miljoen. We hadden toen de keuze: bij de pakken blijven zitten, uithuilen in een hoek van de kamer en wachten op betere tijden ofwel een totaal nieuw project opzetten. Wij kozen voor dat laatste. We trokken een topingenieur aan en beslisten toen om een totaal nieuwe machine te ontwikkelen die enerzijds de degelijkste op de markt zou zijn met het laagste energieverbruik en toch met het beste wasresultaat en die we anderzijds aan een lagere prijs konden fabriceren.

En dan, eind 2013, zijn er twee bedrijven op de proppen gekomen die ons wilden kopen namelijk Whirlpool en Alliance. We waren blijkbaar een gegeerde bruid. We hadden 650 man in Tsjechië, 45 in België, 120 in China, 20 in Lyon, 2 in Dubai, 2 in Hongkong, 2 in Spanje en 2 in Brazilië.

Eind februari 2014 is Primus opgekocht door Alliance International. Heel de productie van IPSO is verhuisd naar Tsjechië en de administratie in België kwam in de gebouwen van IPSO. Dat maakte dat ik terug in den bureau zat die ik 14 jaar geleden verlaten had. Als je me dat toen had gezegd, ik had je knettergek verklaard, zegt Eddy, maar nu is de cirkel rond.

Mijn functie momenteel is Executieve Director European Headquarters Alliance International.

Een hele mond vol, lacht Eddy, maar concreet betekent dit dat ik ervoor moet zorgen dat IPSO en Primus, vroegere concurrenten, goed samenwerken, dat ze niet ’vechten’, dat de taken goed verdeeld zitten zodat heel de boel goed draait. Tot eind 2015 blijf ik in deze functie en zal ik nog zetelen in enkele raden van bestuur.

Recent werd me door de CEO van Alliance voorgesteld om nog tot midden 2017 te fungeren als het ‘uithangbord’ van de groep vooral gericht als Business Relation naar klanten van het heden en het verleden toe met regelmatige aanwezigheid op Internationale Beurzen. Dus het reizen is nog niet gedaan. Ik hoef wel niet meer dagelijks naar mijn kantoor te gaan en kan perfect werken van thuis uit of waar ik ook ben. En daarna zal het hoogstwaarschijnlijk ‘point final’ zijn, wat het werken betreft, besluit Eddy.

2000 was ongetwijfeld voor Eddy het meest memorabele jaar uit zijn leven. Hij verliet IPSO, scheidde van zijn vrouw, verhuisde eerst naar Kortrijk, trouwde met zijn vriendin Dominique en samen kochten ze hun huis aan de zee in De Haan en startte zijn vrouw met de kledingzaken Docodoco in Lauwe.
Zijn vrouw en zijn kinderen betekenen voor Eddy alles. Uit zijn eerste huwelijk heeft Eddy 2 dochters: Tina (1982) en Lenny (1986). Tina woont in Tenerife en heeft daar een reisbureau. Lenny is verpleegster op de afdeling Spoed in Brugge en woont samen met haar man en hun kindjes Ewann en Lance in Wenduine. De vrouw van Eddy, Dominique, heeft twee kinderen uit haar eerste huwelijk: Bo (1991) en Tim (1993). Dominique heeft in Lauwe, West-Vlaanderen, drie kledingzaken en Bo is ondertussen in de voetsporen van haar mama getreden en werkt eveneens in de kledingzaken. Ze is gebeten door mode en alles wat daar bij komt kijken. Tim heeft een koksopleiding gevolgd maar wil zich nu verder bekwamen als account-manager want hij wil hoe dan ook in de verkoop gaan. Lore (2002) is de jongste dochter en loopt school in Oostende.

Eddy & C° op het strand
V.l.n.r.: Tim, Lance, Lenny, Ewann, Dominique, Lore, Tina, Bo en Eddy

In 2012 hebben we dat verkocht en een groter huis gekocht iets verderop zodat onze kinderen en onze familie zonder problemen konden komen logeren. Ieder jaar in de grote vakantie trekken we een maand naar ginder en ook de overgang van oud naar nieuw vieren we steevast in Italië. Umbrië is onze tweede thuis geworden.

Daar op het terras samen met de mensen die je graag ziet genieten van een goed glas wijn, in de zon, tussen de velden, omringd door distelvinken en sijsjes… Wat kan een mens nog meer wensen. Kortom leven als God in Frankrijk, ook al is het in Italië.

Of ik geluk heb gehad in mijn leven? Uiteraard. Maar ik wil toch afsluiten met een zin die ik ooit hoorde van een collega bij Bauwens, Willy Van Sande: ‘Geluk, dat is als nen trein die voorbij rijdt. Als ge er opspringt, dan zijde mee, maar als ge niet springt kan het zijn dat hij nooit meer passeert’.
Voor mij een levenswijsheid, een waarheid als een koe!